:: NYC ::

New York City Trip
อยากจะบอกว่าก่อนปายนี่แบบว่าเฉยๆมาก
ม่ายล่ายตื่นเต้นเหมือนกับตอนปายดิสนี่เวิร์ลหรือสกีทริปเลย
แต่ทะมั๊ยทะมัย ถึงรู้สึกว่าเปนทริปที่สนุกที่สุดตั้งแต่ปายมาก้อม่ายรุนะ ..

ออกเดินทางเมื่อวันเสาตอนเช้า ซาร่าอุตส่าตื่นมาส่งแน่ะ
ตอนนี้รักแม่คุนจัง รักมากมาย แต่ก่อนกลับม่ายรุจาเปนงัย
อาวเปนว่าตอนนี้รักน้องสาวคนนี้มากกกกกกกกก
ม่ายอยากจาเชื่อเหมือนกันว่าชีวิตนี้จาได้มีน้องสาวพี่สาวกับเค้า
เราได้เปนคนกลางเชียวนะ นึกว่าจะมีแต่น้องชายซะแล้ว ขาดก้อแต่พี่ชาย

ปายถึงสนามบินก้อเจอทุกคนแล้ว
เชื่อมั้ยว่าทั้งปายและกลับด้ายที่นั่งเบอร์เดิมตัวเดิม ..
30F เครื่องบินม่ายล่ายเรื่องเลยของ ATA
เก้าอี้ก้อนั่งม่ายสบาย ตัวเล็กนิดเดียว หรือว่าเราตัวใหย่ขึ้น - -*
แถมเครื่องก้อชอฟทามเสียงให้หวาดเสียวเล่นๆ

พักที่ YMCA Verdabuilt จะเรียกว่าโรงแรมก้อม่ายล่าย
มานเปนด้ายแค่ที่ซุกหัวนอน เพราะจากสภาพมันแล้วมั่ยมีคำไหนเหมาะกว่านี้
นอนเตียงสองชั้นนะค่ะ ห้องเล็กนิดเดว แอร์ก้อแม่งมาเสีย
ห้องน้ามก้อเปนห้องน้ามรวม ต้องกดรหัสเข้าปาย เซ็งอิ๊บอ๋าย
ตอนกลางคืนก้อชาดร้อน พอดึกๆตี 4 ตี 5 ถึงหนาวโคตร
นี่โชคดีนะ ที่เจ๊ฮันนี่ ชื่อมั่ยเหมาะกับนิสัยหน้าตาท่าทางเลย
เจ๊แกก้อขี้เซาแลท่าแล้ว ก้อเลยไห้ตื่นกัน 9 โมงเช้าด้าย สบายปายหน่อย
เพราะถ้าออกจากโรงแรม ตี 7 ตี 8 อินู๋ตายแน่ๆ
เพราะนอนก้อเกินเวลามาตรฐานชาวโลกอยู่แล้ว
ทริปอย่างนี้ พลังงานเปนสิ่งสำคัญนะจ๊ะ ..

มีจิม คุนป้าฮันนี่ มอด โอเซี่ยน ทิม สเตฟาน สัญชัย ดิเอโก้ แล้วก้อแพร
เกิดข้อสงสัยว่าราคาของห้องที่เราพักกับห้องที่สามีภรรยาเค้าพัก มันราคาต่างกันมากเท่าไหร่
เพราะคืนละ 115 ดอลนั้น ให้บอกว่าเปนราคาของห้องดีๆ กรูยังม่ายอยากเชื่อเลย
ระดับนั้นอ่ะ 70-80 ดอลก้อหรูเกินพอแล้ว แล้วนี่ห้องกรูทามายถึง 115ดอลด้าย

วันแรกปายถึงก้อปายตึก NBC ปายดูการถ่ายทำรายการ ..
ได้เห็นเทคนิคที่แฮรรี่ล่องหนด้วย เหอๆๆ อยากจะอัดเทปปายฝากจัง ..
แล้วก้อปาย top on the rock เปนคล้ายๆกับตึก empire state building
แต่ว่ามีความสูงน้อยกว่า แต่เราสามารถเหนตึก ชื่อยาวๆข้างบนด้ายชัดเจนเลยนะ

จากนั้นก้อปายเดินๆ ด้ายพาพาย่าฮอทดอกมากิน อาหร่อยนะบอกไห้
แล้วแม่คุนฮันนี่ดันปายเจอโรงละครเข้าแล้วเกิดติดจาย
แต่อินู๋ม่ายเหนจาสนุกตรงหนายเลย รุสึกเบื่อมากกว่า -*-

จริงๆก้อม่ายช่ายว่าจะม่ายดี ม่ายสนุกปายเลยทีเดียว
โรงละครนี้เราคิดว่า เค้ารวบรวมเอาคนที่ม่ายมีงานทำ
หรือแบบคนพิการประมานนี้อ่ะมาโชว์ความสามารถ
ลึกๆแล้วเราชื่นชมพวกเค้านะ เพราะสิ่งที่เค้าแสดงออกมา
มันไม่ได้สวยงาม ไม่ได้มืออาชีพอย่างนักแสดงทั่วๆไป
แต่เรามองเห็นความตั้งใจ ความพยายามจากคนที่ด้อยโอกาส
เราสนับสนุนนะ กับการที่จะทำให้คนเหล่านี่มีคุณค่าในสังคม
แต่ก้ออย่างว่า ในเมื่อความสนใจของเราไม่ได้อยู่ทางด้านนี้นี่หว่า ..

แล้วก้อเดินกลับโรงแรมกัน ปายถึงก้อต้องจ่ายค่าโรงแรม
เราจ่ายด้วยบัตรเดบิตอ่านะ แอบไฮโซค่ะ - -*
จะว่าปายมันก้อเกินเด็กอ่ะว่าม่ะ ไม่เคยคิดว่า พอเราอยุ 16 ..
จะได้มีทั้งบัตรเครดิต บัตรเดบิต หรือแม้แต่สมุดเช็คเป็นชื่อของตัวเองใช้ ..
มันเว่อไปป่าวว่ะ .. เราก้อเคยคิดนะ ว่ามันจะทามไห้เรานิสัยเสีย ..
เพราะมันสะดวกเกินปาย จาทามไห้เราใช้เงินม่ายเปน ..
แล้วตอนนี้เราก้อมองเห็นว่า มันเปนอย่างที่เราคิดจริงๆ ..
เราถูกสอนมาไห้ใช้เงินไม่เป็น .. หมดก้อเติม .. เห้อ นะ ..
นอกเรื่องล่ะอินู๋ .. ก้อคือว่า พอเหนใบเสร็จก้องงน่ะสิ ..
เพราะเอาเข้าบันชี 400 แต่ว่าที่ปรากดแก่สายตามัน 230 แล้ว 170 หายไปไหน
งงอยู่พักนึง ก้อเลยชวนสัญชัยบอกเด่วปายแบงค์ข้างๆที่พักเปนเพื่อนที
แล้วก้อกะจาปาย แต่ปากดิฉันหาเรื่องชิฟหาย ดันปายบอกแม่คุนฮันนี่
แม่นางตอบกลับมาว่า โน ไม่หั้ยไป .. กรุก้อบอกจำเปนต้องปาย ..
เงินหายปายเยอะอย่างนี้ เมิงจะไห้กุเฉยหรอว่ะ มันก้อไม่คำเดียว
กุก้อเดือดสิ ก้อกุจะไปหนิเมิงจาทามาย .. มานม่ายไห้ ..
เราก้อยืนยันคำเดิม ความคิดเหมือนเดิมคือจะไปไห้ได้ ..
แล้วมันพูดรัยเราก้อลืมปายแล้ว แล้วเราก้อพูดคำเดิมอยู่อย่างนั้น
บอกมันว่าพลีส มันพูดรัยแล้วมั่ยรุแล้วซักพักเราก้อร่ำ ..
มั่ยได้ร่ำเพราะเงินหายนะ .. เงินหายแค่นั้นมั่ยกระทบกระเทือนหรอก
แต่ร่ำเพราะเราต้องทนไม่เดินออกไป เพราะถ้าเดินออกไป วันที่เหลือ
อาจจะไม่สนุกขึ้นมาเฉยๆก้อได้ เรารุเลยว่ามันจะทามไห้ทริปนี้ไม่สงบสุขแน่ ..
คืนนั้นมองอะรัย กรุก้ออาฆาตปายหมด .. แต่อย่าหวังว่าจะมาหยุดเราได้
เราุแอบออกจากที่พักปายตู้เอทีเอ็มข้างๆ แต่แม่งยิ่งทามไห้เราหัวเสียอีก
ก้อมันดันบอกว่าบัตรเสียหรืออารายซักอย่างนี่แหระ

คืนนั้นนะ นอนพึ่งพระอย่างเดียวเลย สวดมนจบ ..
แพรใจเย็น แพรใจเย็น .. พรุ่งนี้ที่สดใสรอเธออยู่ ..
อย่าเอาวันเวลาดีๆมาแลกกับอิเหี่ยวนี่เลย .. แล้วก้อหลับไป ..
ตื่นขึ้นมาก้อยังอารมเดิม .. แต่เราเสแสร้งเต็มที่ ..
พยายามทามไห้สดใสที่สุดเท่าที่คนกำลังแค้นจะทำได้
แล้วก้อสำเร็จ ซักพัก ก้อกลับมามีความสุขเหมือนเก่า ..

เรานี่ก้อนิสัยเสียอย่างนึงนะ ..
เวลาแค้นใครซักคน เราจะเป็นฝ่ายเข้าหาเอง ..
แถมเข้าหาด้วยการทำว่ามาดีด้วยนะ ..
และสุดท้าย กรุก้อแพ้ไห้กับการเสแสร้งทำดีต่อคนอื่น
ทำให้เราต้องมาดีกับคนที่แค้นทุกทีเลย ..
ม่ายรุดิ อทิบายม่ายถูก ที่พิมปายยังไม่เคลียร์อ่ะ ..

วันที่สองก้อปายไชน่าทาวน์กัน ..
ปายกินติ่มซำ ที่ม่ายเหมือนเท่าไหร่ ..
ม่ายหร่อยว่างั้นเถอะ .. สู้ตื่มซำภูเก็ตม่ายล่ายเลย
จิงๆนะ รสชาติมานเหมือนกับที่ตื่มซำกรุงเทฟอ่า
เราว่าม่ายเหนจาอร่อยเลย จืดชืดสิ้นดี ..
แล้วก้อปายกรีนนิชวิลเลจหรือรัยซักอย่างล่ะ ..
ตอนเย็นเจ๊เหี่ยวปายกินข้าวกับเพื่อที่ร้านอาหารรัสเซีย ..
แต่เราปายเจอร้านอาหารไทย ก้ออยากกินอาหารไทยขึ้นมา ..
ก้อเลยมีเรา สัญชัย โอเซี่ยน อแมนด้า มอด ไปกินกัน ..
แล้วเราก้อต้องเกือบช็อค หัวใจแทบหยุดเดิน ..
พอมองเห็นว่าคนที่ยืนดูแลร้านนั้นอยู่เบื้องหน้า ..
มีหน้าตาเกือบจะเรียกว่าเหมือนกับใครบางคนที่เราเคยรุจักเลย ..

จะบอกว่าเราตั้งใจทีเดียวแหระที่จะพูดไทยออกไป ..
ตอนที่สั่งอาหาร เราตั้งใจถามโบ๊ท จงใจไห้เค้าได้ยินเป็นภาสาไทย..
เราสั่งกระเพราะไก่มา .. จริงๆยังนึกไม่ออกหรอกว่าจะกินอะไรดี ..
แต่พอนึกถึงอีกคนนึงขึ้นมา .. กระเพราะไก่ก้อออกมาจากปากเราเลย ..
ไม่พอนะค่ะ ต้องไข่ดาวด้วย เหอๆ .. ถามเล่นๆไป มีไข่ดาวจิงๆด้วย ..
ไม่ใช่แค่หน้าตาเหมือนนะ .. บุคลิกท่าทางวิธีการพูดก้อเหมือนอีก ..
คือแบบว่า ม่ายกล้ามองหน้าอีกเลย เหอะๆ ..

เดินออกจากร้านแบบว่าใจกลับไปคิดถึงอีกคนที่อยู่ไกลแสนไกล ..
ไม่น่ามาเลยนะว่ามั๊ย .. ดีนะที่มีเพื่อนกวนใจอยู่ ไม่งั้นเราคงได้น้ำตาไหลแน่เลย ..

อีกเรื่องก้อ .. เราจงใจทิ้งชื่อเราไว้เลยอ่ะ ..
งงอ่ะดิ .. ม่ายล่ายเขียนทิ้งไว้ย่ะ .. มันจงใจเกินปาย ..
แต่เราเลือกที่จะใช้บัตรเดบิตของเราจ่ายเงินไปอ่ะ ..
เข้าใจแล้วช่ายป๊ะ .. - -* สมองกรู สร้างสรรในเรื่องไม่เปนเรื่อง ..

คืนนั้นก้อปายเดินไทมส์สแควร์ .. แต่คงจะมาดึกเกินเลยร้านปิด ..
แต่ก้อปายฮาร์ดร็อคมานะ ได้เสื้อติดมือมาอีกตะหาก ..


วันรุ่งขึ้นที่แสนสดใสเริ่มขึ้น .. เป็นวันเมโมเรี่ยลเดย์พอดีเลย ..
เลยปายดูเรือรบ รอไห้เครื่องบินรบบินมากัน ..
แต่ม่ายมาซักที เลยเดินปายที่อื่น .. แล้วมันก้อบินผ่านระหว่างทาง ..
แล้วเราก้อหยุดที่ห้างรัยก้อม่ายรุ ม่ายเหนหนุกเลย ..
ตอนกินอาหาร ป่าป๊าก้อโทรมา จะห่วงอะรัยมากมาย ..
ลูกสาวมาเที่ยวม่ายล่ายหนีมาซะด้วย .. - -* โตขนาดนี้แล้ว
ดูแลตัวเองด้ายน่ะ .. - -* ด้ายจิงเรอะ ..

ตอนบ่ายก้อปายพิพิธพันกัน .. ก้อดีมั้ง ..
แล้วปายเดินเซ็นทรัลพาร์ค .. อยากถามว่าเพื่ออะรัย ..
มีแต่เหนื่อย แถมยังพาหาทางออกม่ายเจอ ..
จากนั้นตอนเย็นเราก้อปายไชน่าทาวอีกครั้ง ..
เราก้อตั้งจายจาปายตัดผม แต่แม่เจ้า หาร้านม่ายเจอ ..
เซ็งด๋อยปายเลย .. ปายกินเค้กทิรามิสุของโปรดที่ร้านอิตาลี ..
ถัดจากไชน่าทาวปาย .. ก้ออาหร่อยดีนะ ..
แล้วเดินปายโซโฮ .. ระหว่างทางได้ครีมมาย้อมสีผมสีชมพู ..
คืนนั้นทุกคนเลยกลับห้อง ม่ายปายเท่วไหน ..

เหตการต่อปายนี้ทามไห้เราตระหนักด้ายว่า
ผมเราม่ายว่าจาเปลี่ยนสียังงัย นานแค่ไหน
มานก้อม่ายมีวันเปลี่ยนจากสีดำหรอก ..
แถมเรายังต้องมานั่งล้างหัวหั้ยแม่สองสาวเมืองแฟชั่น ..
ที่คนนึงดันทำสีฟ้าทั้งหัว กับอีกคนชมพูย้ำว่าทั้งหัว
แต่ม่ายเปลี่ยนเลยเหมือนกาน ที่เปลี่ยนน่ะมือค่ะ
มือกลายเปนสีฟ้าปายซะแล้ว เวงจิงๆ ..
และคืนนั้นก้อจบลงด้วยความมืนเมา ..

เช้ามาวันนี้ดูเปนวันที่มีสาระที่สุด
เพราะจะได้ปายดูเทพีเสรีภาพกับเกาะเอลลิส ..

คือมีเรื่องสงสัยว่า แม่นางเป็นเทพีเสรีภาพได้งัย
ทามายคนสร้างม่ายนึกถึงจิตใจคนมองเอาเลย
บอกว่าเพื่อความสงบ แต่ดูหน้าแม่นางสิ ยิ้มซักนิดก้อม่ายมี
เอาแต่ทามหน้าบึ้งยืนถือคบเพลิง เพลิงอีกต่างหาก มานจะสงบยังงัยฟร่ะ

ตอนบ่ายเดินปายวอลล์สตรีทนะ
แล้วก้อต่อด้วยโซโฮ จากนั้นก้อปายไทม์สแควร์กาน ..
แล้วเราก้อเริ่มมองเหน มัจจุราชกำลังมาข้างหน้า ..

เมื่อสองสาวฝรั่งเสด ทำไม่รู้เรื่องรัยเลย ..
เด็กเยอเริ่มจะเดือด เหนทีกรุต้องทามรัยซักอย่าง ..
ก้อคือมานอยากปายฮาร์ดร็อคกัน จะซื้อเสื้อ ..
แต่ 4 ชาย อยากปายไหนก้อม่ายรุ ..
แล้วมีเสียงอยากจะถ่ายรูฟหมู่ขึ้นมา ..
เราเลยตัดสินจายว่าฟังกรุแล้วกัน เพราะกรุเปนกลาง ..
แต่แม่นางทั้งหลายรวบรัดดิฉันปายกับเธออีก 10นาทีเจอกาน ..

หลังจากนั้น 10 นาที อั่ยเราเริ่มจะคิดแล้วว่ามันคงม่ายมากันแน่ ..
ก้อดูแม่สาวๆทำใส่เข้าสิ .. เราก้อว่า เอ้อ งั้นเด่วเราปายเดินแล้วนะ ..
ทันใดมันก้อโผล่หัวกานมา 4 คน .. ส่งผลให้คนครบ ..
แต่ยัยสองสาวนี่สิ เราผู้หญิงด้วยกันยังจะด่าไห้เลย ..
มึงช่วยหุบปากมึงหน่อยได้มั๊ย .. หันไปเหนหน้าสเตฟาน ..
บ่งบอกอารมได้ว่า อีกนิดนึงทุกอย่างจะจบ .. เลยคิดได้ว่า ..
ฉันต้องทาม ทามอารายซักอย่างแล้วววววววววว ..
เพราะพวกสาวๆจะปายกับเราไห้ได้ .. แต่จิงๆคือเรามองเหนปันหา ..
ถ้ายอมไห้คุนเทอทั้งหลายปายด้วย ม่ายล่ายปายตามที่ต้องการแน่ ..
สุดท้ายเลยบอกว่าอยากไปกับพวกผู้ชายแทน ..
แต่เดินด้ายม่ายนานก้อต้องแยก เพราะเราก้อม่ายชอฟเดิน - -*
อารมกรู เชื่อแล้ว .. แล้วเราก้อปายทอยอาร์อัส ..
ชอฟมากๆเลยอ่ะ ได้เลโก้มาฝากน้องชายคนเล็ก ..
ก้อเท่าที่จำความได้ ไอ้คนนี้ม่ายเคยเล่นเลโก้เลย ..
อาจเปนเพราะว่า พี่ๆมันเคยเล่นแล้ว พ่อแม่เลยลืมปายว่า ..
มีมานคนนึงที่ยังม่ายเคยเล่นเลโก้ที .. พี่สาวคนนี้เลยซือ้ไห้ ..
ราคาก้อกินหัวจายอยู่หรอก แต่ว่าน้องชายทั้งคน ..

ส่วนอีกคนจิงๆอยากซื้อเอมพีสามไห้ แต่ตังม่ายมี ..
เลยด้ายไห้แค่โรเล็กซ์เรือนเดียวพอ .. ถ้ามันไม่เอาก้อไม่ต้องเอา ..

แล้วพอเราแยกจากผู้ชาย ดันปายเจอมานที่หน้าร้านอิเลคทรอนิคอีก ..
ทิมเลยไห้แผนที่เราไว้ เผื่อต้องกลับเอง .. แล้วก้อเปนงั้นจิงๆ ..
เราเลยต้องทรอหาสาวๆ มารับเราแทน ..

4 ทุ่ม นั่งหน้าโอลิฟกาเด้น กินฮอทดอกกับสตาร์บัค เข้ากันเหลือเกิน ..

ระหว่างรอสองสาวเข้าห้องน้าม ก้อเจอ 4 ชายพอดี ..
เลยปายแอปเปิ้ล ด้วยว่าหวังเหวิดอินเตอเน็ต ..
เล่นเสดเที่ยงคืน หาทางกลับม่ายถูก .. ทามปายทามมา
ปายโผล่ไทม์สแควร์อีกครั้ง .. คืออยากทราบว่า ..
คุณสัญชัยจะเดินทำเพื่อ ............. ตอนเวลาตี 1 ตี 2 ..
สัญชัยทิ้งไห้เรากลับกับสองเยอรมัน .. รุมั้ยว่ามานน่ากัวแค่หนาย ..
สองคนนี้ คราวหลังถ้าม่ายจามเปน จาม่ายอยู่ไกล้มานอีกแล้ว ..

กลับถึงที่พัก หลับเปนตาย ..

เช้าวันต่อมา วันสุดท้าย .. ปายเอเอฟเอสนิวยอร์ค ..
ปายเพื่อกินอาหารเช้าฟรี เท่านั้นล่ะค่ะ ..
แล้วปายเดินที่ไหนก้อม่ายรุ .. ด้ายของกลับมาอีกแล้ว ..
นิวยอร์ค เมืองอันตราย .. ใครอยู่เปนต้องหมดตัว ..

บ่ายโมงปายสนามบิน ..กินอาหารจีนที่นั้น ..
ม่ายเหนอาหร่อยเลย เสียดายตัง .. แล้วก้อขึ้นเครื่องกลับบ้าน ..
มาถึงโดยสวัสดิภาพ .. บนเครื่องก้อหนาวสาด ..

เออ ตอนก่อนแยกกลับบ้านจากสนามบินอ่ะ ..
เกือบจะพูดไห้แม่นางฟังออกปายแล้วว่า ..
ขอบคุณนะค่ะ ที่ทำให้ฉันรู้ว่า ฉันโชคดีแค่ไหน ที่ได้มัมมาเป็นโฮสท์แม่ ..
ยังแปลกใจว่า อแมนด้าอยู่กับเจ๊เหี่ยวนี่ด้ายงัยฟร่ะ ..
แต่ความเปนจริงที่พูดออกไปคืออีกเรื่องนึงเลย ..
เรายืนชั่งใจอยู่นาน ว่าจะพูดดีไม่ดี .. สุดท้ายแล้ว
ธรรมะชนะอธรรม กรูแพ้ไห้กับการทำดีของตัวเองอีกแล้ว ..
ก้อเลยต้องพูดอีกอย่างที่ไม่ได้คิดมาก่อนออกปาย ..
เห้ออออออออออออออ ..




จะสรุปให้ฟัง ถึงทริปทริปนี้ ..
ส่วนตัวเราแล้ว เราว่าดีมากเลย .. อาจจะเพราะ ..
ทุกคนที่ปาย ก้อคือคนที่เรารุจักกานอยู่แล้ว ..
ยิ่งมาเที่ยวกัน ยิ่งคุ้นเคยสนิทกานปายไหย่ ..
แล้วก้อทามไห้เรารู้ว่า บางทีเราก้ออยู่ในสังคมที่ดีเกินไป ..
การมาเจอความลำบาก เจอสิ่งร้ายๆ ..
มันช่วยให้เราอดทน และอยากเอาชนะมันไห้ได้ ..
มันจึงม่ายช่ายแค่มีความสุข สนุกอย่างเดียว ..
มีทั้งร้องไห้ เหน็ดเหนื่อย เศร้าเสียใจ โกรธ หลายอารมมากๆ ..
เรารู้สึกดีนะ พอกลับมาคิดถึงสิ่งเกิดขึ้น ที่ปกติเราจะไม่ทน ..
แต่คราวนี้เรากลับยิ้มไห้กับปัญหา และเอาชนะมันด้วยความดี ..

แถมยังทามไห้รุว่าเราดุขนาดที่ทามไห้เดะเยอรมันยอมไห้เราง่ายๆ
เพราะกลัวเราจะร้อง เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ ..


จริงๆแล้วมีมากกว่านี้นะ แต่ตอนนี้สมองมานตื้อแฮะ .. ง่วงซะแล้ว ..




ปล1. คิดถึงเทอจังเลย เราจะไม่รอเทอแล้วนะ แต่เราจะก้าวไปหาเทอเอง เร็วๆนี้แหละ ..
ปล2. สบายใจ ได้แก้แค้นเด็กปีนเกลียว หึหึ เล่นกะใครไม่เล่นมาเล่นกับอินู๋ ได้รู้สึกล่ะค่ะ ..
ปล3. ชอฟพีท ทองเจือตอนนี้ ยังทันมั๊ยฟร่ะ - -*
ปล4. ขายรูฟให้พ่อ รูฟละ 10 ดอล ทัมมาหากินกานหน่อย ..
ปล5. สงสัยจิงๆว่าเด่วนี้เค้าม่ายเล่นเอ็มเอสเอนกานแล้วหรอ หายหัวกันหมดเลย เซ็งสาด ..